BREXIT!

BREXIT!
Dit zijn historische tijden.
De portee brengt me terug in de tijd, naar november 1989. Ik woonde toen op de Wittenburgergracht op mijn zelf geknoopte drijvende eiland, met mijn 1 jaar oud zoontje de Blauwbilgorgel. Op een mini-zwartwit-televisieschermpje van 10x10cm zag ik de uitzinnige meute de muur in Berlijn naar beneden halen.

Wat ik dacht was: "WAOW, WE GAAN EINDELIJK RUSSEN ZIEN." De generaties na ons kunnen zich dit vast niet voorstellen, maar wij zijn opgegroeid met het fenomeen het IJzeren Gordijn. het Oostblok erachter was voor ons The Other Side of the Moon. Waar het mijn hele kindertijd hommeles was tussen Rusland en satelietlanden zoals Hongarije en Tsjecho-Slovakije, wanneer die landen uit het Warschau-pact probeerden te stappen.

Chroetsjov was al begonnen met een beleid van openheid ("Stalin was een grote boef") maar dat uit het Warschau-pact stappen was de limit. Dan greep de Sovjetunie keihard en dus militair in. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en Gorbatsjov kwam zag en overwon. Voor een tijdje tenminste. Glasnost! Perestrojka! De exodus begon.

Enzo zagen wij dus, de generatie X, voor het eerst in ons leven Russen en andere Oostblokdudes in levende lijve in Amsterdam . De moedigsten onder ons togen naar die afgescheiden landen. Ik durfde dat niet. 20 jaar niet. De huidige generatie kan zich dit waarschijnlijk ook niet voorstellen, maar de schik zat er toen diep in. Het Oostblok was voor ons, in de jaren 60 geboren, wat het middenoosten (Syrië!) voor hen is. Niet een regio waar je blijmoedig met vakantie gaat.

En nu maar afwachten wat Brexit voor de loop van de geschiedenis betekent.