Jasper

Als ik mezelf herinner in mijn twintiger jaren dan zie ik me achter Jasper (Grootveld, red) aansjokken in Amsterdam nu Oost. Toen de zanderige vlaktes achter de Oostelijke Eilanden.

Het was een surrealistische plek. Als door een contrastlens in donkergroen zwartwit. Hoge, brede, lange blokkendozen uit het industrieel tijdperk. Grijsrood baksteentjes overal. Op muren, op (stukken van) de weg, naast gebarsten betonplaten en onkruid, koolterpen, vrachtschepen en verlaten spoorlijnen.

Ook sleepte hij me mee naar De Eilander, zijn stam-alcoholistencafé. Waar ook ik elke keer dronken werd. High waren we al want Jasper rookte constant stickies, van pure wiet, voor de geestelijke verruiming dat dat gaf. Zo gaaf hij mij ook les, ik zijn leerlinge Soft Building.

Hoe meer ik eraan denk hoe gekker ik het vind.

Maar hoe bijzonder dat was! Hoe ik als piepjong Frans kuikentje onder zijn vleugel verdween en hoe hij mij heeft gevormd. Dat praten praten praten, onder het roken van een stickie. Jaren heb ik niets terug gezegd, gehypnotiseerd door die onvoorstelbaar waardevolle woorden. Ik luisterde maar, nam alles in me op. Des te gekker is het dat het me nu zoveel moeite kost om het op te schrijven. Iets dat ik al jaren probeer en elke keer mislukt. Ik kan de woorden niet vinden - ik vind de woorden wel maar vind ze maar niets. Ze dekken de lading niet, ze dansen niet in mijn ziel zoals de woorden van Jasper tegen mijn 20-jarige ik.

Ik voelde me zeer bevoorrecht dat ik gewoon, zomaar, eindeloos privéles kreeg van die geniale man. Ik ben zijn knooptechniek nooit vergeten. Nog steeds echoën zijn woorden in mijn hoofd, als ik een touwtje pak en ga knopen. Ik leerde Kunst te maken. Los van tradities en gewoontes. Ik leerde een nieuwe manier, een nieuwe wereld. Soft Building. Drijvend land. Zachte schepen waarop planten groeiden. Majestueuze, aardige schepen, magische schepen. Jasper vormde mijn geest om. We liepen naar de Borneokade en gingen op de Yuppie zitten, in de cabien rolde hij een stickie en begon hij te praten. Dan liet hij me het zien in de praktijk, pakte hij een touwtje en ging hij dingen aan elkaar knopen. Ik deed mee, maar ik mocht niet volledig na-apen. Ik moest mijn eigen weg vinden, mijn eigen knooptaal.

Ik heb nu de leeftijd die hij toen had en heb mijn eigen piepjonge leerlingen. De plant heeft zaad gemaakt, de zaadjes worden geplant. Op naar de volgende generatie, de volgende wereld.