Het Amerika van de jaren 60 produceerde een golf van verontwaardiging
tegen rock n roll. Tegen, met de kennis van nu, zoetsappige lieden als
Chuck Berry en Elvis Presley.
De burgerlijke braveriken van weleer vonden de teksten aanstootgevend. Of het ritme. Of de moves. Het deugde allemaal van geen kant en zou de jeugd linea recta naar het afvoerputje van de samenleving meesleuren, direct de opengesperde muil van Satan in.
Muziekgenres in ogenschouw nemend die nadien zijn ontstaan concludeer je: ophef voor niets. Punk, metal, hiphop... daartussen hoor en zie je pas dingen waar de honden geen brood van lusten. Hedendaagse braveriken zijn hier ook niet perse van gecharmeerd. Ik ga een eindje mee in hun verontwaardiging en angst: ik hoor weleens een hiphoptekst die mijn feministische wenkbrauwen doet fronsen.
Ik hervat me tijdig. De rock n roll! Denk aan de rock n roll. Ik denk eraan en stel vast: CATHARSIS. De Amerikaanse jeugd moest zich los wrikken van de verstikkende religieuze moraal van de jaren 50. In de 21ste eeuw zuchten en kreunen de mannen. Westerse vrouwen hebben in een ongekend korte tijdspanne macht veroverd. Veel mannen hebben hier moeite mee. De vrouwonvriendelijke hiphoppers leggen raak de vinger op de zere plek. Sign o' the times.
De pubertijd is het korte moment in een mensenleven waar de doorsnee ik zich nagenoeg ongestraft mag/kan verzetten tegen geldende normen en regels. De oprispingen van eigenwijsheid die het voortbrengt moeten we geduldig tolereren. Afgezien van het feit dat uit gekke creativiteit wegen ingeslagen worden die de mensheid vooruit kunnen helpen uit middelmatige conservatisme, gaat het niet aan het belang van catharsis te negeren. De mens ontdoet zich daarmee van demonen die hem anders een leven lang zouden kwellen. Gepurgeerd staan we klaar voor het zware werk: een gelukkig (burgelijk) leventje gaan leiden.
Dat met de regelmaat van de klok een muzikant zichzelf vroegtijdig naar de gallemiezen helpt is de prijs die we betalen voor het welvaren van de rest.
De burgerlijke braveriken van weleer vonden de teksten aanstootgevend. Of het ritme. Of de moves. Het deugde allemaal van geen kant en zou de jeugd linea recta naar het afvoerputje van de samenleving meesleuren, direct de opengesperde muil van Satan in.
Muziekgenres in ogenschouw nemend die nadien zijn ontstaan concludeer je: ophef voor niets. Punk, metal, hiphop... daartussen hoor en zie je pas dingen waar de honden geen brood van lusten. Hedendaagse braveriken zijn hier ook niet perse van gecharmeerd. Ik ga een eindje mee in hun verontwaardiging en angst: ik hoor weleens een hiphoptekst die mijn feministische wenkbrauwen doet fronsen.
Ik hervat me tijdig. De rock n roll! Denk aan de rock n roll. Ik denk eraan en stel vast: CATHARSIS. De Amerikaanse jeugd moest zich los wrikken van de verstikkende religieuze moraal van de jaren 50. In de 21ste eeuw zuchten en kreunen de mannen. Westerse vrouwen hebben in een ongekend korte tijdspanne macht veroverd. Veel mannen hebben hier moeite mee. De vrouwonvriendelijke hiphoppers leggen raak de vinger op de zere plek. Sign o' the times.
De pubertijd is het korte moment in een mensenleven waar de doorsnee ik zich nagenoeg ongestraft mag/kan verzetten tegen geldende normen en regels. De oprispingen van eigenwijsheid die het voortbrengt moeten we geduldig tolereren. Afgezien van het feit dat uit gekke creativiteit wegen ingeslagen worden die de mensheid vooruit kunnen helpen uit middelmatige conservatisme, gaat het niet aan het belang van catharsis te negeren. De mens ontdoet zich daarmee van demonen die hem anders een leven lang zouden kwellen. Gepurgeerd staan we klaar voor het zware werk: een gelukkig (burgelijk) leventje gaan leiden.
Dat met de regelmaat van de klok een muzikant zichzelf vroegtijdig naar de gallemiezen helpt is de prijs die we betalen voor het welvaren van de rest.
Comments
Post a Comment