Jonathan

Jonathan is ook een bewoner van het waterplein. Sinds hij hier woont is hij een begrip in ons buurtje. Hij tiranniseert ons namelijk met luidruchtige alsmede nachtelijke feestjes. Voordat u zeur roept 2 woorden:

- vuurwerk om 4 uur 's nachts

- schreeuwend met de hele party in de gracht duiken

Dat werk.

Vandaag staat ie warempel op de kade te joggen, zijn 2 meters gehuld in een verwassen t-shirt en een slobberige sportbroek. Na een paar keer die 15 m heen en weer te hebben belopen staat ie in het portiek rekoefeningen te doen. En dan zie ik het: Jonathan is oud geworden. Hij is niet meer de blonde god, de technohomo met de überhippe global vriendenkring. De strakheid is weg, het haar dunt uit, het buikje doet zijn onvermijdelijke intrede. Hij strugglet om een beetje in conditie te blijven.

Opeens voel ik liefde voor die man. Hij is niet zomaar een Jonathan die de buurt teistert met zijn fuifjes, hij is ónze Jonathan, en hij doet dat met panache. En als hij ook nog wat melij in deze cynische knar weet op te wekken, dan is weer een strijd om de behaaglijkheid van het bestaan gewonnen.