Het water danst op de gevel van het Jan
Schaeferblok. De gevel trilt op het oppervlak van de gracht. De
opkomende zon werpt daarop een paar stralen als fonkelende witte
poeltjes. De gouden girouette van de kerk glimt onhollands in de
ochtendzon.
De lucht is stil.
Mijn nieuwe vriendin de reigerin staat
op het houten vlotje aan de overkant te gluren of ik ontbijt voor
haar heb. De kerk slaat: A A A A 9x.
Striiiiiiiiiiiiie, een zwaluw trekt
haar geluidstreep door de blauwe hemel. Een paar schapenwolken
dobberen.
Het pittoreske gehalte is om u tegen te zeggen.
De 2 nieuwe zwanen komen straks iets
halen. Het zijn oude pubers, met nog wat bruine veren bij wijze van
matje. Echtpaar fuut heeft een kuiken, één maar. Zijn moeder is gaan
duiken. Ze komt weldra terug met een visje. Het kind volgt zijn vader
op de voet en piept onophoudelijk zijn auditieve navelstreng. Vader
blijft stoïcijns naast hem. Je ziet hem popelen om ook te duiken.
Laat hem dat niet doen! Een uit het niets opdoemende meeuw zou dat
jonkie met haar sterke snavel wegritsen, als hij niet, net als zijn
zusje, in één ogenblik onder water zou verdwijnen, aan zijn poot
getrokken door een grachtrat. Iets wat het nieuwe blik patsers dat
van de lente ten zuiden van het waterplein is opengetrokken niet
weet: ze zwemmen nog volop en luidruchtig in het bruingroene water,
onwetend van het garnizoen grote bijtgrage zoogdieren die botulisme
in het water uitplassen.
Echtpaar meerkoet is een taaie. Ze
wonen al 10 jaar op het waterplein en hebben tig nesten
voortgebracht. Vorig jaar zelfs een van 8 stuks! Een unicum. Allemaal
tot wasdom gegroeid, nog unicummer. Toen deze 8 diezelfde zomer
vertrokken, weggejaagd door een opeens erg agressieve pa en ma,
werden ze prompt vervangen door een nieuwe leg.
Kindje fuut gaat opeens als een speer
van vader vandaan. Maar het is enkel een meerkoet, die hij voor
zijn moeder aanzag. Even mazzel dat hij geen houw krijgt want
meerkoeten zijn geen schatjes. Als hij zijn fout beseft, verschijnt
moeder met de boodschappen. Luid piepend volgt hij haar tot ze haar
vrachtje uitkotst. Nu blijft hij háár op de voet volgen; blijkbaar
kent hij het systeem. Vader is nu vrij om zelf te gaan.
Een forse meeuw zit luidruchtig en
uitgebreid te baden. Even later verdwijnt al het zichtbare en
hoorbare leven uit beeld en is het ogenblik van ongekende stilte.
Zondagochtendrust in Amsterdam Centrum.
Comments
Post a Comment