Verveling is eigenlijk best chill. Er
zijn wel een paar voorwaarden, anders kun je daar niet optimaal van
genieten.
1) het moet (van jezelf) mogen
2) je moet het niet te vaak doen
3) je moet je helemaal kunnen overgeven
aan de Verveling
1) is best pittig, en dat komt helemaal
door zowel 2) als 3). Want het wordt pas duidelijk als men erin
geoefend is de schoonheid ervan te erkennen (3). Wat niet meevalt als
je nooit oefent (2).Tegelijkertijd is 2) een voorwaarde voor 1). Bij
de meeste mensen, lijkt me. Niet bij de labbekakken die het hele jaar
rond a nonsense of their days maken en daar niet om malen. Er
zijn grenzen.
Verveling zal sowieso niet van de ander
mogen. De ander zal geheid roepen: “wat zit je te nixen?” “ga
toch aan het werk!” “heb je niets beters te doen?”
Maar van onszelf mogen gaat ook niet
makkelijk. We zijn nu eenmaal zo opgevoed dat we constant moeten
werken om ons niet schuldig te voelen, naast dat we anders niets
hebben om te vreten.
3) is een soort Nirvana die je niet
bereikt als je vol stress in je hoofd zit. Je moet alles acuut kunnen
loslaten om te baden in gelukszalige inertia. Ook al schreeuwen de
urgente taken vanuit de zijlijn. De bitches. Gewoon negeren.
Dit tijdgeest is niet de beste habitat
voor de Verveling. Zolang we geen basisinkomen hebben, de machines al
het werk blijven doen en de mensheid nog steeds groeit, probeert men
krampachtig voor zn natje, zn droogje en zn ego te zorgen.
Daartussenin propt men zijn tijd vol met communicatie. De Verveling
probeert een plekje te vinden maar dat lukt steeds minder. Buiten dat
niemand meer van Verveling houdt. Verveling is juist een enorme
boevrouw geworden, de vijand die je coûte que coûte onder de duim
moet houden.
Ik heb hier niets mee. Ik hou zielsveel
van mijn Verveling. Al moeten we wel stevig blijven latten.
Comments
Post a Comment