#Metoo

Het gezin Rochebouille stapte in de auto en reed naar de Mediamarkt op de Arena Boulevard. Vanuit de parkeerplaats onder het Johan Cruijffstadion liepen ze naar de rij winkels, in de bovengenoemde boulevard, die na al die jaren zijn naam weigerde eer aan te doen. Er bleef weinig flaneerbaars aan dit stukje experimenteerdrift van de Gemeente. De gevels van de megawinkels, bioscopen en diverse podia stonden als onneembare vestingen. Dichtgetimmerd zo hoog het oog reikte, alle gezelligheid was eruit geplamuurd.

Dennis Rochebouille rende het reusachtige pand binnen. Voor hem en zijn generatie was het bombardement aan elektr(on)ische apparaten gewoon en lekker. Zijn ouders daarentegen, voelden zich overrompeld. Duizenden vierkante meters computers, koelkasten, en zelfs, god zal me kraken, drones, bevestigden weer eens de suprematie van het consumentisme. Drones! Volgens de wetten van de Democratisering van Producten bezat iedere burger er straks minstens één, bevolkten die krengetjes de lucht en kon je, op zoek naar stilte, geen ongestoorde wandeling meer maken in de natuur - vanwege een combinatie van de werking van de zwaarte kracht en van dat 'made in China' tenslotte ook daarop van toepassing was. Naast het irritante gezoem en de visuele vervuiling, dat spreekt van zelf.

De wereld moge aan de consumeerverslaving van de mensheid vergaan, een heuse energiecrisis moge heersen, in het walhalla van de acute wensvervulling was niets van dat alles te merken. Zelfs de onnozelste staafmixer lichtte op als een kerstboom. Vooral de afdeling met de honderden felle schermen, het één groter dan het andere, het geluid afzonderlijk ook nog keihard aan, kwam als een verrassing. Hun TV was stuk gegaan, een heuse beeldbuis die 30 jaar geleden een bakbeest was maar nu een kwart aan oppervlakte van het kleinste tentoongestelde.

Mevrouw Rochebouille joeg het op de kast.

Ze wilde wegrennen. Dennis daarentegen, kon er geen genoeg van krijgen. Hij zat constant bij vrienden te gamen en schaamde zich dood voor het gebrek aan moderniteit in het ouderlijk huis. Nu! Nu zou hij zijn kans grijpen. Hier, in de hoorn des overvloeds die 24/7 of daaromtrent speeltjes voor de massa uitbraakte. Hij had de verkoper aan zijn kant.

Mijnheer Rochebouille toonde zich ook minder standvastig dan waarop Mevrouw had gerekend. Hij bleek niet vies te zijn van een groter scherm. Terwijl Rachid de verkoper het marketingriedeltje afstak, mijmerde hij schuldbewust hoe Studio Sport een stuk prettiger zou kijken op een 50 inch met de speciale sport-beeldfunctie. Dennis had de demo van Red Dead Redemption 2 te pakken.

Mevrouw Rochebouille probeerde Mijnheer naar de zijkant te lokken, waar twee kleinere exemplaren eenzaam en stil de overweldigende superioriteit van de rest stonden te onderstrepen. Tevergeefs. Rachid had de overhand. Gewiekst verdween hij uit beeld waardoor Mijnheer en Mevrouw zich al gauw verloren voelden, snakkend naar een beetje uitleg. Toen ze hem weer vonden, weigerde hij subtiel uit zijn gedeelte te komen waardoor zij algauw weer tussen de joekels stonden, die met het verstrijken van de uren steeds kleiner werden, en normaler, tot het gekoesterde oudje uit hun geestesoog verdween, en met hem de afmetingen van hun woonkamer.

De beveiligingsbeambte naast de schuifdeuren had ze een prettige dag verder gewenst toen ze voorbij sjokten met het gevaarte, elk aan een kant, met een hand in de speciaal daartoe ontworpen inkeping in het kartonnen omhulsel.

Het had maar net in het autootje gepast - de achterbank plat, voorstoelen in de max vooruit, Dennis illegaal op schoot. Thuis bleek het “maar 100 euro meer!”-exemplaar ronduit buitenmaats. Hun gerieflijke woonkamertje gereduceerd tot micro-bioscoop, drong zich de vraag op, die de vrouw des huizes formuleerde: retourneren dan maar? Ze ervoer het binnendringen van de kolos als een verkrachting. Helemaal toen het goed en wel aangesloten werd op het wereldwijde web en het beelden begon te produceren, alsmede dringende vragen, die onverwijlde beantwoording eisten.

Die avond, nadat ze uren had gespendeerd aan het leren omgaan met het nieuwe apparaat, viel ze in een bewogen slaap. Het scherm, tot leven gewekt, scheen fel in haar onbewuste. Het groeide en groeide, tot het de gehele kamer, haar geest, en zelfs haar lichaam, in bezit nam. Ze schrok middenin de nacht wakker en kon de slaap niet hervatten. “Het scherm is te groot” sprak ze tegen zichzelf. Ze moest dit controleren. Ze liep naar beneden.

De decoder spinde in het halfduister. Ze deed het licht aan: nou, dat viel toch mee? Het scherm was lang niet zo dramatisch groot als in haar droom. Daar kon ze wel aan wennen, vermande ze zich. En dat is precies wat ze de volgende dagen ging doen. Terwijl Mijnheer Rochebouille naar detectives en football zou kijken en Dennis level 4 zou halen, zou ze haar favoriete series programmeren, aankopen via de webbrowser doen, rekeningen betalen, officiële zaken met de autoriteiten regelen, haar sociale media-accounts dagelijks voeren. De AI-software zou haar wachtwoorden registreren, haar voorkeuren en alles wat in de kamer gebeurde, hun gezichten internaliseren en hun stemmen leren nadoen. Het zou niet lang duren voordat de TV apparaten zou opsporen die via het netwerk aangesloten waren: de koelkast, de wasmachine, de garage- en de voordeur, de babyfoon etc, en nog minder lang voordat hij deze mindere goden overtuigd had van zijn superioriteit. Hij, het nieuwste stuk IT op het netwerk, tot de tanden bewapend met de verste technologie, kon ze moeiteloos de baas.

Nadat ze vertrokken was ging het scherm rustig door met de wand op te slokken.