In het winkelgebied was de bom
ontploft: de dierenwinkel ging dicht. Te weinig inkomsten vanwege
teveel online aankopen, het oude liedje. De buurt was in gradaties
van emoties: van verbazing, via spijt (die dierenwinkelmensen waren
de leukste van het plein, hun winkel het epicentrum waar iedereen
kwam kletsen) tot wanhoop (toen bleek dat er in een straal
van 20km geen dierenwinkel meer bestond). Zo ook mevrouw
Rochebouille, die, in weerwil van de tijdgeest, alles voor haar
menagerie bij de gezelligerds aanschafte.
Maanden had zij, op weg naar de
grootgrutter, het bord “TE HUUR” zien hangen. Ze hield haar hart
vast en bad naar onwaarschijnlijke goden dat de volgende huurder ook
een dierenwinkel uitbaten zou.
De lente ging, de zomer kwam, het bord
werd van de voorpui gehaald. IJver werd waargenomen. Een kudde
lilliputters met steil donker haar nam bezit van de gelegenheid. De
groezelige muren werden shiny white gesaust, een vrachtwagen
bracht poederroze toon-, werkbanken en plankenkasten alsmede
flatscreen, krukken en menshoge leren fauteuils. Het kon niet
uitblijven of een groot bord op de gevel hing: “NAGELSTUDIO LE TRÈS
CHIQUE”. Naast dat de knoert van een fout in het nepfrans pijn deed
aan haar neuronen en ze de naam van het etablissement niet anders kon
vertalen dan met “De Zeer Pruimtabak”, had ze een broertje
hartstikke deaud aan nagelstudio's.
Nagelstudio's, dat waren plekken voor
gebotoxete tuthola's met een IQ van 2,5.
“GODVERDOMMENOGAANTOE!” schreeuwde
ze in het voorbijgaan. Ze stormde de tegenover gelegen viskraam
binnen. “Jezus man, heb je dát gezien! Er komt een fokking
NAGELSTUDIO in plaats van de dierenwinkel! Het láátste wat we nodig
hadden!” De visboer knikte zwijgend. Zijn frau was een nog mooie
Nederlandse, compleet met blonde krullen en lieftallig gemoed, die
meewerkte in het nerinkje, haringen villen en dat soort handelingen:
geen klant voor manicures. Mevrouw Rochebouille vertrok weer, en
vervolgde briesend haar weg, haar boodschappentrolley driftig achter
haar aan sleurend.
“Handen ook?” Beide benen in het
voetenbad, mevrouw Rochebouille hoorde het gebroken Nederlands van de
Oost Aziatische vrouw die zonet haar linkerhand had gepakt en
daarnaar zat te wijzen. Ze drukte op de knop van de massagestoel om
haar in ligstand te brengen en, na luttele seconde (niet) te hebben
nagedacht, uitte:
“OK.”
Comments
Post a Comment