Wat gezellig is die coronatijd toch? En zo kalm. Ik zat net buiten en het was zo lekker rustig op straat, wel een kwart van wat het normaal is. Heerlijk!! Ik heb geluisterd naar de melodie van de wereld: ruizende blaadjes en een heel bijzonder vogeltje, piepklein, rond, zacht donkergrijs, dat onophoudelijk een heel verhaal afstak, tadadiiitadadiiitadadiiitata tadadiiitata (zo begon het maar het werd gaandeweg steeds melodieuzer, met van die krulnootjes erin), en nog eens en nog eens, tot dat ik dacht: zij komt echt niet. Maar toen in de verte aan de overkant van weiland en oprijlaan, een in alle opzichten zachter geluid, met wat je meteen herkende als dezelfde taal maar andere woorden. Hij helemaal van zijn thee of course, enthousiast terugroepen. Je hoorde dat ze elkaar niet kenden, het begon met iets van zich aan elkaar voorstellen. Maar al heel gauw, ver voor dat ik het verwachtte, stak net zo’n klein grijs vliegend bolletje het weiland over, precies naar het bosje waar die roeper zat. Hij meteen Hallo hallo wat zullen we doen?? En toen dacht ik nadrukkelijk: “Nu moet ik opletten, want dát wordt een interessant stukje converseren”, en precies op dat moment begon de hond hartgrondig te blaffen tegen de boer (of beter: een van de Poolse pachterknechtjes van de boer) die met zijn autootje voor zijn smaak te ver achter de stolp was gekomen. Toen het lawaai tot bedaren kwam, waren de vogels gevlogen. Tenminste, dat nam je aan, omdat je ze niet meer hoorde.
Comments
Post a Comment