De oude ploeg

 Al dagen loopt mevrouw Hazenkraak met de linkerpols in het verband. Bij het uitlaten van The Blue Dane zie je de voorbijgangers er automatisch vanuit gaan dat híj daar de oorzaak van is. Een lilliputer van een grijzend vrouwtje met een kolos aan de lijn, dat kan niet goed gaan, niet waar?

Niets daarvan. Blauwe plekken bij de vleet, ja. Want The Blue Dane is een monumentale slungel die met tussenpozen 10 centimeters tegelijk groeit, wat sneller is dan hij telkens bevat. Dus botst hij genadeloos tegen je benen aan het einde van een sprint, glijdt uit in de modder en, met zijn berenklauwen en fonkelnieuwe nagels, klimt op jouw schoot denkend dat hij een chihuahua is. Wat Mevrouw Hazenkraak niet kon laten te cultiveren, door op de veelvuldige vraag "Wat is dat voor een hond?" steevast te antwoorden: "Een chihuahua", tot ze dat een keertje tegen een jochie zei, die dat ogenblikkelijk geloofde, en zij zich van de weeromstuit had afgevraagd of deze stomme actie van haar geen vreselijke consequenties kon hebben.

Ook heeft Mevrouw Hazenkraak wel eens zelf keihard tegen zijn pas aangegroeide grotehondentanden geschopt bij het pootjebal. Daar heeft zij een harde bult aan overgehouden op haar scheenbeen. Ze was zo bang geweest voor het beschadigen van zijn schitterende pubergebit dat zij terstond een regel vaststelde voor het spel: “met dubbele bal spelen.” Één voor hem om in zijn muil te houden, de tweede om mee te passen. Dat gebit moest immers zijn hele leven mee, dat pas begon.

Die gekneusde pols, dat had Mevrouw Hazenkraak toch ook echt aan zichzelf te danken gehad, toen zij bij het ophangen van de hangmat afgeleid werd door een buurman en over de oude ploeg was gestruikeld. Ze had pijnlijk de rabiate werking van de zwaartekracht ervaren: voor zij het wist lag ze plat op haar bek, als een zak aardappelen, te turen naar de onderkant van een roestig onderdeel, half in de grond begraven door jaren compostering van vallend blad.

The Blue Dane was niet eens in de buurt.