Maleficent

 

Geen liefhebber van het genre, toch de film Maleficent gekeken. Totaal blanco, nooit iets over gelezen. Ik wist niet eens wie Maleficent in de populaire (Amerikaanse) cultuur was. Dus stelde het personage mij aanvankelijk voor een raadsel: waarom had een lieftallig feetje zo’n kwaadaardige naam? Wisten de makers niet wat maléfique betekende? Het bugde me zo erg dat ik de opname stopte (ik wilde ‘de band’ typen maar realiseerde me dat het hedendaagse lezers niets zou zeggen) om op te zoeken hoe of wat.
Hahaa. Maleficent, dat is de Amerikaanse evil stepmother van Sneeuwwitje!
Nog steeds begreep ik er de ballen van, maar mijn interesse was gewekt. Ik bleef kijken. Ik kreeg er geen spijt van.
Fantastische film.
Niet alleen vanwege de kostbare special effects, maar vooral vanwege het narratief. Eindelijk, eindelijk wat gelaagdheid in de vrouwelijke hoofdrol van een sprookje. Niet zwart of wit, maar, zoals wij allemaal (of bijna), een schakering van eigenaardigheden en karaktertrekken, gevormd door het verleden én het heden.
De rol is subliem vertolkt door Angelina Jolie, een actrice die ik tot dan toe allerminst tot mijn favorieten rekende. Ze is adembenemend, gaat tekeer als een bezetene van begin tot het einde.
Een einde dat mij ook heeft bekoord. Wat een verademing! Weg met het slaapverwekkende cliché van de prins op het witte paard dat de slapende prinses komt wakker kussen (gaap). Hoe verfrissend.
En beter. Voor vrouwen, voor onze image, voor onze zelfperceptie, voor onze kijk op elkaar. Het deed me denken aan de rehabilitatie van Bertha Mason, de 'gekke' vrouw van Rochester in Jane Eyre, in Wide Sargasso See. In die zin is Maleficent een kraal in de parelsnoer van iconische verhalen opnieuw bekeken door een vrouwvriendelijke bril.

Ik heb met volle teugen genoten. Nu u nog: morgenmiddag draait het op BBC One.