Gisteren L’Avenir gekeken, een Franse film die overladen werd met prijzen. 20 uur lang heeft me de vraag bezig gehouden: waarom vonden de jury’s deze film goed?
Eufemisme voor: wat bezielde ze. Want ík vond er geen ruk aan. Vanwege die hoge notatie bleef ik, tandenknarsend en denkend aan Engeland, kijken.
Ten eerste: Isabelle Huppert. Heeft die koude kikker ooit eens begrip en vereenzelvingsgevoelens opgeroepen bij enige kijker? Zij dendert door elke film op dezelfde moordzuchtige manier, met een loop alsof ze haar hele leven tot dan toe als cowgirl in het verre Westen op een paard heeft doorgebracht. In een reactie ergens las ik: “de charme van Isabelle Huppert”. De charme van een koningscobra zult u bedoelen.
Maar terug naar onze juryleden. Wat precies heeft ze zo bekoord in deze draak van een productie? Dat die gemaakt is door een vrouwelijke millennial misschien? Bloedmooi bovendien? Vonden ze het verhaal een verademing? Is een vrouw van middelbare leeftijd opeens een heldin als ze, tegenslag na tegenslag, maar niet kopje ondergaat? Wat is dit nou voor jaren60-BS? Mijn generatie had toch afgerekend met die uit de pot gerukte idealen? Ik ging ervan uit dat we menselijker waren geworden.
Want menselijkheid is ver te zoeken. Mischien is het menselijk voor Franse begrippen, maar in Nederland knuffelen wij onze dierbaren. We tónen liefde. Isabelle heeft in die fokking 2 uur niemand aangeraakt. Haar man niet, haar hopeloze (want te jonge) love interest ook niet, haar kat niet, haar kinderen stuk voor stuk geen enkele keer. Ze foetert enkel tegen iedereen. Finaal onbewogen incasseert ze de klappen des levens. Zelfs haar enkele traan wekt nul compassie. Die vermeende love interest merkt dat nog tegen haar op. Haar antwoord (vrij vertaald, ik ga het niet nog een keer kijken): “Ik ben perfect gelukkig zo. Ik heb een interessant intellectueel gebeuren in mijn hoofd.”
Leuke heldin.
Is het dan opeens het hoogst haalbare als we harteloos door het leven gaan? Is dat niet feminism gone wild? En dat intellect, hoeveel menopausale vrouwen kunnen haar dat nazeggen? Hoe intelligent je ook bent, de overgang walst er immers niet zelden overheen met emmers vreselijke hormonen. Als dat je paspoort is naar perfect geluk, veel succes ermee.
Typisch iets dat verzonnen is door een jonge griet. Ik ben gewend om de male gaze in films af te keuren. Misschien moet ik intussen wennen aan de jongegrietengaze.
Bij de aftiteling klonk opeens zowat het mooiste liedje dat ik ooit hoorde. Unchained Melody, bekend van de veel mindere uitvoering door Elvis, hier a capella gezongen door The Fleetwoods. Zoals mijn lezers weten ben ik zwaar in de rouw. De lyrics brachten mij acuut, onbedaarlijk en 2 uur lang aan het janken. Het moge duidelijk zijn dat ík niet onbewogen de klappen des levens onderga.
Die akelige film had toch iets moois voortgebracht.
TipvanOZ @ filmmakers: Hou eens op met 50+ vrouwen te laten spelen door 60-plussers, 70-plussers en zelfs (sic) 80-plussers.
Comments
Post a Comment