Sigridgate

 

Mevrouw Rochebouille had al langer meelij met de wappies. De manier waarop ze op de sociale media werden aangepakt door de goegemeente vond ze vaak hard. Want wat waren wappies anders dan luizen in de pels? In haar optiek móesten er wappies zijn, dat hield ze scherp, al diegenen die zo op hen neerkeken.
De bête noire van de wappies was de MSM. De media. De publieke omroep, de azijnbode en andere dagbladen. De wappies beschouwden die als slaafse spreekbuizen van de overheid, ook een orgaan dat ze niet met de gewenste mate van vertrouwen bejegenden. De MSM riep dan terug dat van die beschuldigingen niets waar was, dat ze heus niet gestuurd waren door de boven ons gestelden, nee, ze waren juist exponenten van Goede Journalistiek, verkondigers van DE Waarheid.

Wat mevrouw Rochebouille steevast aan de Pravda deed denken.

En nu was er Sigridgate. De VPRO, godsamme, had zich zonder blikken of blozen wel degelijk voor haar karretje laten spannen, en niet zo'n beetje ook. De VPRO, die mevrouw Rochebouille zich herinnerde uit de Roaring Eighties als zo ongeveer de meeste subversieven onder de programmamakers. Het viel haar toch enigszins tegen van ze, dat ze zo mak waren geworden. Maar niet zo zeer dat ze er 10 tweets aan ging besteden, zoals zowat heel haar TL. Daar was ze toch teveel door de wol geverfd, qua illusies en zo. Natuurlijk gingen de scherpe randjes eraf na verloop van tijd, zo ging het toch ook met de meeste radicale bewegingen? Een tijdje hakken ze je kop eraf, om op een gegeven moment keurig in het pak aan de vergadertafel plaats te nemen.

Wat haar wel verbaasde (en ook dat begon te slijten) was de verbazing. Van al die normaal zo knappe koppen. En de complete afwezigheid van elk spoor van zelf inzicht.

Want eigenlijk vond zij dat ze de wappies nu excuses schuldig waren.