Ketikoti

 

Toen ik naar Nederland verhuisde, was Sinterklaas lange tijd mijn favo feestdag. Niet vanwege Zwarte Piet, die ik altijd als een uitwas der moderniteit beschouwde, vanwege alle info uit geschiedkundige boeken die mijn leermeester Jasper Grootveld, zelf enorm fan van Nicolaas van Mira, mij voorlas.

Anno 2021 kun je hier niet meer aankomen.

Enters: Ketikoti.

Deze vrolijke dag is ons komen overwaaien uit Suriname, waar het in Sranang Tongo  “de ketting is gebroken” betekent, las ik op wikipedia. Ik woon al eeuwen in Amsterdam Oost en ben de kleurrijke taferelen op 1 juli rond en in het Oosterpark gaan koesteren.

 

Wat een prachtfeest.

 

De Surinaamse medelander van het vrouwelijk geslacht stroomt in groten getale voornamelijk uit de Bijlmer naar het Oosterpark in haar mooiste “boubou culturel” zoals wij Fransen hebben leren zeggen van onze eigen ex-kolonie Senegal. Een schouwspel dat u niet wilt missen.

 

Dat is het minste waardoor ik al jaren pleit voor het invoeren van Ketikoti als Internationale Feestdag. Mij lijkt het de beste feestdag die u kunt hebben. Winwinner kan niet. Het is een balsem op de ziel van de nabestaanden van tot slaaf gemaakten, en je belooft beterschap.

Want laten we wel wezen: de slavernij is helemaal niet afgeschaft.

 

De wokeactivisten focussen op het verleden. Tot aan Belle van Zuylen toe wordt de een na de andere inwoner van de geschiedenis postuum aan de schandpaal genageld vanwege hun aandelen in plantages in Suriname. “Ze werd rijk door het werk van de slaven” heet het dan. Maar rijk zijn op kosten van slaven, zijn we in NL, in het Westen, allemaal. Zelfs de allerarmsten in dit land hebben baat bij de erbarmelijke condities waarin slaven in vervanmijnbedlanden, vaak kinderen, gedwongen zijn te werken. Onze comfortabele leventjes drijven op slavenarbeit.

 

Dus: Ketikoti! Verbreek de ketting! Nu en in de toekomst. Werk aan een wereld gespeend van die exorbitante verschillen in rijk en arm, een wereld waar elk mens eerlijk beloond wordt voor zijn werk.

 

Ketikoti internationale feestdag: zelfs de meest rabiate discriminateur moet dat toch inzien? Want stel dat je vreselijk voor slavenarbeit bent, dan moet je toch toejuichen dat (nabestaanden van) slaven voor een dag in het zonnetje worden gezet? Zo hou je ze toch lekker zoet? Dat doen we al jaren met moeders en secretaressen, en het werkt fantastisch.