Modepop

 

Mevrouw Rochebouille zat zich weer eens op te vreten van ergernis voor de treurbuis, ditmaal bij het optreden van Daphne Deckers bij de Slimste Mens, wat ze jammer vond omdat ze Daphne ontzettend knap vond, in de mentale zin des woords. Brains and Beauty, daar kon je Mevrouw Rochebouille namelijk voor wakker maken.

Daphne had de fout gemaakt om een enorme platitude op te dreunen, namelijk: “Niemand in het leven komt je iets brengen, je moet het zelf halen.”

Philippe: “Dat zeg je ook vanuit je eigen levenservaring. Je hebt het altijd zelf moeten halen.”

“Zeker.”  Spoedde de voormalige miss Nederland zich te beamen. En dan iets onnoemelijk cliché over hard werken.

Een aflevering eerder had zij pontificaal verteld hoe ze Bond girl was geworden:

“Ik zat op de tribune op Wimbledon te kijken naar Richard en de BBC die zat me steeds in beeld te nemen en toen ben ik gebeld.”

 

Op dat moment zaten álle dikke onooglijke dwergachtige schrijfsters van NL zich op te vreten van ergernis voor diezelfde treurbuis. Want díe krijgen hun met bloed zweet en tranen gebaarde boek niet uitgegeven, en zeker niet 24 daarvan. Die wórden geen Miss Nederland, en ook niet ten huwelijk gevraagd door puissant rijke en even beroemde topsporters. Die worden niet gebeld door de BBC, nadat ze hen steeds in beeld zaten te nemen. Die worden ook nooit en te nimmer gevraagd om Bond Girl te worden.

De wrange werkelijkheid van die onooglijke dwergen was een hele andere dan die van Daphne. Namelijk dat ze van kei- en keihard werken never nooit een beauty queen zouden worden.

Die beauty was Daphne toch maar mooi zomaar komen aanwaaien.

 

Hordes werkers in de zorg en de Gemeentelijke Reinigingsdienst verdrongen zich bij de ingang van Mevrouw Rochebouille's geestesoog om ook hún ongenoegen te uiten, over dat harde werken en dat je dr dan wel komt. 

Mevrouw Rochebouille zuchtte diep en leunde achterover op haar TV-bed in het zalige besef dat zij van te hard werken tenminste niet beticht kon worden.