Je hoort het tegenwoordig in het sociale verkeer: dat men tegen erfenissen is. De enige in mijn kring die ik trouwens hierover hoorde blijkt achteraf toch de erfenis van haar schoonouders te hebben aanvaardt, maar dit terzijde.
De redenering is dat het erfsysteem ongelijkheid promoot: men start immers op een bevoorrechte voet. Je zou zeggen: geen speld tussen te krijgen. Ware het niet dat de tijden veranderen en dat de waarheden als koeien van gisteren, heden verworden tot kalfjes en morgen tot stierembryootjes in een petrischaal.
Ergo: die mensen hoeven zich niet meer druk te maken. Ouderen worden immers tot hun honderdste door veel kunst- en vliegwerk in leven gehouden in exorbitant dure verpleeghuizen. Zo souperen ze hun eventuele vermogen op. De stelregel wordt: hoe ouder we worden, hoe minder te erven valt.
Daaruit gelaten de enkele superrijken die hun jarenlange verblijf in een Domusmagnusresidence zonder te sourcilleren ophoesten. Wat ons brengt op het volgende: wil je de ongelijkheid bestrijden, dan kun je beter je pijlen richten op ongelijke beloningen, miljoenensalarissen verbieden door het surplus flink af te romen en daarna de vermadelijke 1% vermoorden.
Comments
Post a Comment