BRO! Ben je nu ijverig de Eeuwige Jachtvelden aan het bekladden?
Fabrice en ik gaan ver terug. Hij studeerde aan de Rijksacademie waar ik jaren heb geposeerd. Hij was daar de flamboyanste, toen al. Ik zie hem nog voor mijn geestesoog de brede trap afdalen. Zijn drukke energie vulde het hele gebouw.
Een paar jaar later deed hij mij zelfs het bijzonderste aanzoek: "Waarom loop je toch de hele tijd achter die lange blonde mannen aan terwijl jij, klein en donker (hij zei net niet 'lelijk'), meer bij mij past." LOLOLOL
Ik vond alles briljant wat hij deed: eerst de stad volgooien met prachtige taferelen, kleurrijk to the max, waarmee hij het begrip graffiti een heel nieuwe dimensie gaf. De incidentie waarmee dit gebeurde maakte dat wij hem Fabrik noemden. Paar decennia later: al die fresco's opnieuw onder handen nemen, dit keer met mozaïksteentjes. Hij was zijn stadgsguerillakunst aan het vermozaïeken, zodat het langer bewaard bleef! Daar moest je maar net op komen.
Ik vroeg ooit aan de directie van Artis of ze Fabrice niet los zouden kunnen laten op de betonnen muren van het toendertijd oersaaie olifantenverblijf - quod non.
Lange
tijd zag je hem in zijn eentje de straten afstruinen met zijn emmers en
kwasten. Tot op een gegeven moment een trouwe metgezel zich bij hem
voegde: Cornelia. Ze bleek een godsgeschenk. Hielp hem geweldig met zijn
kunsttoko, tot zijn dood.
Laatste keer dat we elkaar zagen, in Arti et Amicitiae, hadden wij een fantastische avond samen. Fabrice hield van dansen, en ik ook. Het was een weerzien en afscheid tegelijk. Hij waarschuwde mij dat hij niet oud zou worden: "De mannen in mijn familie halen de 50 niet." Hij ging toen al richting de 60, een leeftijd waar hij nu zes maanden van heeft mogen proeven. Ik nam het serieus. Ik wist: als ik niet als de sodemieter naar zijn atelier ga, zie ik hem nooit meer. Wat ik uiteindelijk toch niet deed, omdat ik nu eenmaal nooit ergens naar toe ga, en zeker niet in tijden van cholera of anderssoortige pandemiën.
In september bereikte ons het bericht dat hij wegens verbouwing weg werd gejaagd uit zijn atelier. Ik kan me niet voorstellen dat dat geen invloed op zijn gestel heeft gehad. Zijn laatste nieuwsbrief uit november had de titel: "Het hart is eruit" - met de kennis van nu een onheil- en voorspellende boodschap.
Allez mon vieux cope, ADIEU. Tu étais sensationnel. Quel privilège de t'avoir connu! Je ne t'oublierai jamais.
[Nota bene: ik heb pagina's vol van zijn legendarische uitspraken ergens op losse papiertjes liggen. Ik moet ze absoluut gaan vinden en intikken!!]
Zie ook: Dorp
Comments
Post a Comment