Afternoon constitutional

 

Het was te koud om in de tuin te scharrelen. Mevrouw Hazenkraak nam dan maar nog een mok cafeïnevrije koffie en tuurde door het raam. Het frêle februarizonnetje wierp een wazige gloed op de akkers.

“Het wordt zo meteen donker” sprak zij. Ze vocht al uren tegen de aandrang om haar afternoon constitutional te gaan doen.

Ze wilde en ze wilde niet.

“Als mijnheer Hazenkraak nou mee ging...” Ze stond op en liep naar zijn kantoortje om het hem te vragen.  “Te koud.” was het (voorspelbare) antwoord.

“Naar de zee dan? Heel even maar?”

Hij zwichtte. Ze zouden de auto parkeren, de duin beklimmen en daar staan genieten van het licht, de geur en het geluid.

Zo gezegd zo gedaan.

Op het desolate parkeerterrein stond de patatkraam uitzonderlijkerwijze open. De vlaggetjes knisperden driftig in de wind. “Patatje doen?” Op het menubord stond ook haring en kibbeling. Mijnheer Hazenkraak nam een haring en een grote puntzak patat met mayonaise. Mevrouw Hazenkraak een kleine puntzak. Terwijl ze erop wachtte lonkte de haring van mijnheer Hazenkraak als een malle.
Dus nam ze ook een haring.
Met hun puntzakken in de hand staken ze de weg over en begonnen ze aan de klim.

De zee was fenomenaal.
Ontevreden.
Grommig.
Een oneindige poel van vloeibaar zilver, met een straffe golfslag.

 

Een groepje millennials stond pal voor de ingang te kutten met een vlieger, zo’n modern, enorm geval, waarvan het uitlaten een sport was waar ze niet voor gebouwd bleken. Telkens dook het gevaarte met ijzingwekkende snelheid het zand in, rakelings langs hun hoofden, en hun puntzakken patat.

De aandacht, die op de einder gevestigd had moeten worden, raakte afgeleid. Mevrouw Hazenkraak lukte het op het nippertje voldoende innerlijke vrede op te roepen om de weidsheid in zich op te nemen.

Een laatste blik, een laatste teug, en ze liepen alweer de duin op.

Onderweg kochten ze een pond kibbeling voor thuis.
Het oude echtpaar van de patatkraam was droevig gestemd. 8 juli moesten ze weg, voorgoed.
“Van de EU.”
Vertwijfeld en ietwat terneergeslagen liepen mijnheer en mevrouw Hazenkraak naar de auto.

Op de weg terug deed mevrouw Hazenkraak stilletjes een poging de caloriënbalans van het uitstapje op te maken.