Het systeemplafond

 

“Het systeemplafond” bedacht mevrouw Rochebouille opeens “dat is eigenlijk iets als het glazen plafond. Het is het plafond van Het Systeem. Van het glazen plafond hebben vrouwen last, van het systeemplafond heeft iedereen last. In theorie. In de praktijk alleen de zielepoten die onder het systeem vallen, de geknevelden van het systeem. De ultrarijken, die trekken zich niets aan van het systeemplafond, sowieso niets van het systeem. De multinationalisten, de criminelen, de kunstenaars – de echten, de rebelsen – de activisten, die zíen dat hele systeemplafond niet, die gaan er dwars doorheen.”

Ze pauzeerde even.

“Misschien moeten de vrouwen dat ook maar gaan doen met het glazen plafond. Wat nou glazen plafond? Glazen plafond bestaat niet, uitroepteken.”

Ze liep naar de keuken, deed de waterkoker aan, en terwijl ze ernaast staande wachtte tot, inderdaad, het water kookte, beleefde zij een momentje van intense tevredenheid, in het besef wéér een moeilijk vraagstuk voor de mensheid, of in ieder geval voor de helft ervan, te hebben opgelost.