Pepmiddelen

 

“Klokklokklok OMG WAT LEKKER” Mevrouw Rochebouille besefte acuut dat iets niet in de haak was. Koffie kón niet zo lekker zijn. Ze keek naar de 2 bussen op het aanrecht. JA HOOR, ze had de verkeerde gepakt. De echte. Die van Meneer Rochebouille. Zijzelf was zwaar allergisch voor caféïne - “intolerant” was de, onaangename, medische bewoording.

Plots zag zij zichzelf voor een aan de ontbijtdis gezeten, nog slaapdronken en dus absoluut niet spraakzame echtgenoot, staan ratelen. En maar praten. De woorden vielen uit haar mond als de Maas in klimaattijd, ze overspoelden de ontbijttafel, de azijnbode die erop lag, het Totaalboek van Marcel van Roosmalen. Zij stond volkomen machteloos de vloed in te dammen.

“Ik lijk wel op speed.”

Het bracht haar terug naar de iconische jaren 80, wanneer ze een paar keer een lijntje onder de neus geschoven had gekregen door deze of gene – iedereen van haar generatie was toen of aan de ine of aan de coke, en nog vaker aan de speed, om financiële redenen. Als iemand zo’n lijntje ging doen, dan was het steevast omdat ze uit gingen, en Mevrouw Rochebouille mee moest. Je snoof wat en tadaa, je veerde acuut op, klaar om de wereld te bestormen, op een tijdstip wanneer de biologische klok zei: het is nu donker dus je gaat slapen.

Laat dat nou precies het effect zijn dat Mevrouw Rochebouille ervoer. Van coke werd ze verdacht rustig. Van speed moest ze gapen.

“Geen dure drugs meer voor jou” klonk er dan alom.

Nee dan caféïne. Zelfs thee kon ze niet verdragen, niet eens een lepeltje. Chocolade kon maar tot het middaguur. Bij de vorige cousinade was haar zusje om 22 uur aangekomen met een chocoladetaart, waar ze wel een stukje van moest proeven. Mevrouw Rochebouille had de volgende ochtend de zon nog zien opkomen – en niet omdat ze te vroeg wakker was.