Weg en dier

 

Op de weg terug van de boodschappen werd mevrouw Hazenkraak geroepen. Ze stopte: een jonge kat keek haar vragend aan, luid miauwend. Hij liet haar zien dat hij niet over de onderste spijl van het hek kon, om naar de tuin van zijn mensen te gaan. Een snelle bestudering leerde: zijn achterpoten waren verlamd. Zijn ruggetje leek gebroken. Hij was zeker aangereden door een van de vele voertuigen die hier dagelijks langs scheuren.

 

Mevrouw Hazenkraak belde aan. Geen antwoord. De buurman zou de Dierenambulance bellen. Mevrouw Hazenkraak legde dat uit aan katje, en liep huilend naar huis.

 

De hele dag was ze terneergeslagen. En de dag erna. En de dag daar weer na.

 

De blik van het katje liet haar niet los. Hij was jong en prachtig. Vol energie. Vol onbegrip en ongeloof over wat zojuist gebeurd was. De ene minuut was hij vrolijk aan het ronddartelen, de andere kon hij zich niet meer voortbewegen.

 

En zij wist: hij krijgt een spuitje. Want wat moest een kat nou met een gebroken ruggetje en verlamde poten? Zij kon alleen hopen dat

1) de buurman daadwerkelijk de dierambulance had gebeld

2) die snel kwam

3) katje snel uit zijn lijden werd verlost

 

De volgende dag kwam het verlossend woord: mijnheer Hazenkraak had een bord gezien langs de weg met RIP Jip en een tekening van een kattenhoofd.

 

Wat haatte mevrouw Hazenkraak al die wegen met al die auto's erop die scheurden zonder aanziens des diers. Ook haar kat werd doodgereden in zijn jonge jaren, een paar meter van deze plaats delict. En ook die eikel was doorgereden. Van buren wist ze: ze laten de kat niet meer buiten. Dit in een dorp, met grote tuinen. En een 50km/u-beperking.

Later zag ze een haas gehavend langs de weg liggen. En een vogel.

Elke keer dat ze de snelweg nam zag ze ze: de lijken.

Het vervoer ging over lijken.

 

Was er maar een wet die een hekje verplichte langs wegen. Een klein hekje, om de dieren te waarschuwen: STEEK NIET OVER!