Zelf niet zuinig met woorden, ik moet mijn meerdere erkennen in mijn tante Monique, de moeder aller kletskouzen. Een keertje dat ik vreselijke haast had (het was in mijn geboortebergen, ik moest mijn zoon naar het verre station rijden), vroeg ik haar op het nippertje of ze aan borstkankeronderzoek meedeed. Haar antwoord had kunnen luiden:
"Nee"Of
"Nee dat heb ik een keertje gedaan en ben zo geschrokken dat ik nooit meer durfde."
Dit is echter de versie die ze koos, terwijl ik ernaast stond te trappelen van ongeduld:
"Toen Alexis een jaar of 2 was, voelde ik iets in mijn borst." Ze stopte met lopen om te wijzen waar. "Dus ik naar de dokter, die vertrouwde het niet en stuurde mij naar de stad om een foto te maken. Dat kon pas 10 dagen later. Ondertussen werd ik gek van angst. In mijn hoofd had ik kanker, en maar kort te leven, en dat met een kindje van 2! Moet je je voorstellen! Als alleenstaande moeder ook nog! Ik was niet meer in staat om normaal te denken. Op een gegeven moment kon ik er niet meer tegen, heb ik me ziek gemeld op de middelbare school [waar ze gymjuf was, oz] en ben ik naar een leuke oncoloog/gynecoloog gestapt, degene die mij eerder een goedaardig gezwel uit de borst had verwijderd." Ze stopte weer om het te wijzen. "Hij zei "Ja, kom maar snel, ik bekijk het tussen 2 afspraken." In die tijd liep ik op hoge hakken. Ik kom binnen op zijn praktijk, hij laat mij in de stoel plaatsnemen, zo eentje met stijgbeugels weet je wel, maar die had ik helemaal niet nodig, want ik kwam voor de bovenkant, maar hij zei toch: "Doe je benen maar in de beugels" dus ik met die hoge hakken in die beugels. Rode hakken. Stel je voor hoe dat eruit zag. We vonden het allebei heel grappig. Nou, hij keek en betastte en zei: ga maar terug naar je bergdorp, hier is niets vreselijks te vinden."
Ze stopte.
Ik: "Ja? En toen? Ging je later wel weer naar de screening?"
Tante Monique: "Nee hoor, ik ben zo geschrokken dat ik nooit meer durfde."
Comments
Post a Comment