Kassa

 

Omdat ik
1) een luie donder ben
2) die drukte haat,
doe ik zowat al mijn boodschappen in 1x/week, in de supermarkt, 's ochtends vroeg zodra ze open zijn. De hoeveelheid spul die ik in zo'n rooftocht bij elkaar verzamel, breng ik vervolgens naar huis met mijn boodschappentrolley + een rugzak. Wat een prestatie is, al zeg ik het zelf.

Omdat ik
1) ongeneeslijk theatraal ben
2) verder geen leven heb,
maak ik van zulke gangen het hoogtepunt van mijn week.

Daarbij is het van het grootste belang dat de kassière meedoet. Dat er überhaupt een kassière ís, wat heden ten digitale dage niet meer zo zeker is. Niet een geval dat
1) haar geestdodende baan haat
2) aan de trits andere dingen denkt die ze liever zou doen dan mijn voedselvoorraad scannen.

Vanmorgen trof ik, mazzelkont, een exemplaar van de eerste, op het punt van uitsterven staande soort.

Ik begin met het opbergen van die himalaya aan voedsel in mijn trolley resp. rugzak.
"Als dit een baan was" toeter ik met emfase, "zou ik daar de allerbeste in zijn."
Ze lacht.
"Het luistert nauw hoor, de zware dingen onder..."
Ze knikt.
"De kleine dingen in de spleten. Dr komt heel wat bij kijken! Het evenwicht! Ik doe er een tweede etage bovenop, die moet niet halverwege eraf donderen.  "
Ze is niet meer te stuiten. Giert bij elk geluid dat uit mijn mond komt.
"Ik zou de rij wachtenden moeten laten wedden. Of ik het haal."
"En je boodschappen ermee betalen!"
Ze stikt nu bijkans in een lachsalvo.

We hebben elkaars dag gemaakt. In mijn geval: week.