George Orwell zat er niet veel naast. Want niet 1984 maar 1985 blijkt de ultieme tijdsgrens te zijn geworden. In termen van moderniteit dan, van mee kunnen met de nieuwe tijd of niet.
Bij sollicitaties voor whitecollar-functies blijft de blik tegenwoordig slechts schallinks op de inhoud van opleiding, karakter en motivatie steken om door te zoomen naar het enige criterium dat telt: is de werkzoekende geboren voor of na 1985. In het eerste geval belandt de aanvraag met een breed gebaar onherroepelijk de prullenbak in: sauriërs uit het Mesozoïcum van de technologische geschiedenis mogen zich wentelen in de illusie gewaardeerd te worden voor zoiets ongrijpbaars als ervaring als ze het maar niet in hun hoofd halen ermee de wijd opengesperde mondjes in het nest te kunnen voeren.
De generatie van na 1985 daarentegen, heeft het voor het kiezen. Mits je ouders de nodige cash konden (wilden!) vrijmaken om je "plugged in" te laten opgroeien (en niet alles naar Marokko of Turkije doorsluisden). Geconnecteerd aan het cybercollectief, net als de Borg uit Star Trek, net als de muizen van Lovelock, die op onverklaarbare wijze informatie van elkaar overnamen. In die vroege jaren ging het voornamelijk om een connectie via de draden van de PC's. Inmiddels is de jeugd aan elkaar gelinkd via het mobieltje en straks hoeft er geen noemenswaardige hardware meer aan te pas te komen, dan krijgen zij bij de hielprik een korreltje van een chip geïmplanteerd waarmee ze in een wereld van constante homeostatische toestand verkeren.
Al snel zal die chip ook niet meer nodig zijn. Dan heb je 2 scenario's: of je zal moeite moeten doen om nog een mens van vlees en bloed te vinden, en valt die chip in het niets bij de hoeveelheid kunsstof waaruit we opgebouwd zullen zijn, of de techniek zal zo ver zijn dat we helemaal geen techniek meer nodig hebben.
Om wijlen mijn vriend Arthur IJzerdraat te citeren: "We zijn kerngezond en gaan een stralende toekomst tegemoet!"
Lees ook Homo Telepathos.
Bij sollicitaties voor whitecollar-functies blijft de blik tegenwoordig slechts schallinks op de inhoud van opleiding, karakter en motivatie steken om door te zoomen naar het enige criterium dat telt: is de werkzoekende geboren voor of na 1985. In het eerste geval belandt de aanvraag met een breed gebaar onherroepelijk de prullenbak in: sauriërs uit het Mesozoïcum van de technologische geschiedenis mogen zich wentelen in de illusie gewaardeerd te worden voor zoiets ongrijpbaars als ervaring als ze het maar niet in hun hoofd halen ermee de wijd opengesperde mondjes in het nest te kunnen voeren.
De generatie van na 1985 daarentegen, heeft het voor het kiezen. Mits je ouders de nodige cash konden (wilden!) vrijmaken om je "plugged in" te laten opgroeien (en niet alles naar Marokko of Turkije doorsluisden). Geconnecteerd aan het cybercollectief, net als de Borg uit Star Trek, net als de muizen van Lovelock, die op onverklaarbare wijze informatie van elkaar overnamen. In die vroege jaren ging het voornamelijk om een connectie via de draden van de PC's. Inmiddels is de jeugd aan elkaar gelinkd via het mobieltje en straks hoeft er geen noemenswaardige hardware meer aan te pas te komen, dan krijgen zij bij de hielprik een korreltje van een chip geïmplanteerd waarmee ze in een wereld van constante homeostatische toestand verkeren.
Al snel zal die chip ook niet meer nodig zijn. Dan heb je 2 scenario's: of je zal moeite moeten doen om nog een mens van vlees en bloed te vinden, en valt die chip in het niets bij de hoeveelheid kunsstof waaruit we opgebouwd zullen zijn, of de techniek zal zo ver zijn dat we helemaal geen techniek meer nodig hebben.
Om wijlen mijn vriend Arthur IJzerdraat te citeren: "We zijn kerngezond en gaan een stralende toekomst tegemoet!"
Lees ook Homo Telepathos.