Mees, Kroes en kornuiten slaan ons om de oren met hoe slecht het gebrek aan ambitie van de Nederlandse vrouwen is, en hoe fantastisch het gesteld is in bijvoorbeeld New York. Daar heb je als blanke rijke een leger aan perfekte hulpen die in de rij staan om je voor een habbekrats te ontlasten van alle vrouwonterende karweien die je emancipatie in de weg staan. Alsof het in New York zo prettig toeven is voor die vrouwen. Een blanke hoogopgeleide heeft er geprobeerd te leven als een werkende vrouw uit de lage klasse. Ze moest 2 zelfs 3 afgrijselijke banen naast elkaar nemen om het hoofd boven water te houden. En dan heb ik het niet over een luxueus leventje. Wie zorgt er voor hùn kinderen als zij overdag huizen schoonmaken en 's avonds bedienen in de plaatselijke cafetaria? Ze participeren wel volop in de maatschappij, maar zijn ze gelukkig? Of mag je dat word niet in de mond nemen als je bezig bent met hogere doelen? Mag je over het welzijn van hordes gendergenoten heen walsen om een paar eliteposities te verwerven, ter meerdere eer en glorie van ons allemaal?
Het tekent de wereldvreemdheid van Heleen Mees en haar onhollandse kortzichtigheid als ze durft te bekennen dat ze nooit een moslima met hoofddoek tegenkomt, behalve achter de kassa van de Albert Heijn. Hoe denkt ze ons dan te moeten overtuigen dat ze wel weet van het leven van hun Newyorkse equivalenten? Vertoefde ze in de VS dan wel in een brede multiculturele kring?
Nee dan Neelie Kroes. Staat in Zaventem de pers te woord om halfzeven 's ochtends op haar loop naar de gate waar haar vliegtuig wacht. Is ze de dag ervoor uit de VS aangevlogen, moet vanmorgen naar Portugal om op het vliegtuig van 12 uur weer te stappen op weg naar Nederland waar haar weekeindhuis leeggeroofd blijkt te zijn. What a life! En dit moet ons rolmodel zijn? Haar manier van leven stelt hooguit voor wat de hoogopgeleide vrouw anno 2007 te wachten staat als ze het waagt mee te willen doen met de kerels. A gruesome life. Haar kinderen zijn tenminste de deur uit. Wat heeft zij ermee gedaan toen ze nog klein waren? Waarschijnlijk wat mijn moeder, mijn oma en de moeders en oma's van mijn schoolvriendinnen deden: door nannies laten opvoeden. De Nederlandse vrouw, als ze tegen zo'n marteltoekomst durft te sputteren, wordt het zwijgen opgelegd door het verwijt: "Het heeft jullie ontbroken aan goede voorbeelden. Jullie moeders bleven allemaal thuis voor de kinderen. Daarom hebben jullie geen ambitie." Nou, daar kan ik gelukkig korte metten mee maken, want ik ben wel het produkt van een maatschappij waar tijdens de eerste wereld oorlog vrouwen massaal hun werkplek hebben opgeëist en nooit meer losgelaten. Hoe was mijn jeugd? Lonely. Nooit een kusje van mama, (en ook niet van papa for that matter). Een aaneenschakeling van goedbedoelende nannies die een spoor van betaalde affectie in mijn onderbewustzijn achterlieten. Toen ik mij eens voor een burnout liet behandelen moest ik van de therapeute terug in de tijd en mijn herinneringen tot ik tegen de emotionele knopen aanbotste die mijn geluk gijselden. Ik kwam een oude, heel oude knoop tegen. Het was echter niet mijn moeder die mij in de steek liet, het was mijn eerste nanny, die weg ging toen ik een jaar of drie was, een drama dat ik nietsvermoedend 30 jaar met me mee heb gezeuld. Ik heb daarna nooit meer getreurd om welke nanny dan ook, en ook niet om de mannen die ik per bosjes verliet: ik had een pantser om me heen gebouwd waar niemand meer doorheen kwam. Dat is dus wat je je kinderen aandoet als je ze berooft van hun vader, en hun moeder, en als je ze dumpt in achter elkaar opvolgende (betaalde) handen. Ben ik de enige? Ik betwijfel het. De cijfers spreken boekdelen: Nederlandse kinderen zijn zowat de meest gelukkigen van de hele wereld.
Maar dat mag geen prestatie heten, voor Mees, Kroes en nog wat van die leeghoofdige heksen. Wat vrouwen moeten in hun ogen, is banen veroveren op de mannen. Zij willen de mentaliteit van de Nederlandse vrouwen veranderen. Mij gaat dat lang niet ver genoeg. Ik wil een revolutie.
Nederlandse vrouwen willen wel degelijk werken. Dat vergeten mijn opponenten te gemakkelijk. Nederlandse vrouwen hebben wel degelijk ambitie: de ambitie om een betere wereld te maken, een wereld die het vrouwen en mannen mogelijk maakt om in evenwicht werk en kinderen te combineren. De wereld verbeteren... Iets wat niemand ter wereld nog durft, murw gebeukt door het alomheersende kapitalisme. De wereld omvormen? Hahaha. Dat wilden de hippies ook, en de communisten... Maar word eens wakker: het is een doodlopende weg om je als vrouw in dit godvergeten mannenwereld te willen begeven. Het arbeidsethos en de arbeidsvoorwaarden zijn gecreëerd door mannen die geen pink thuis hoefden te tillen. Willen wij vrouwen in zo'n systeem draaien? Moeten wij? Willen mannen dat? Is die wereld goed? Voor wie? Voor mannen? Wat moet, is het hele systeem op de helling. De veertigurige werkweek: de prullenbak in, voor man en vrouw! Carriere maken als er kinderen komen? Uitstellen! Voor man en vrouw. Ongebreideld consumeren, en daarvoor gezin en geluk opofferen? Genoeg! Een revolutie moet er komen, een totale omslag in het denken anno 2007 in de westerse wereld, verwikkeld in een wedloop om economische heerschappij. Maar omdat het een vrouwenrevolutie wordt, en ook nog een Nederlandse vrouwenrevolutie, wordt dat er een zachte. Door het stelselmatig weigeren van de Nederlandse vrouw om zich in het harnas van de rat race te willen hijsen zal heus wel ooit het besef doordringen tot de gesloten hersentjes van kippen zonder kop als Mees en Kroes dat hun ideaal niet zaligmakend is. Waar het in the long run in deze revolutie om gaat, is wel degelijk, domweg, geluk. Voor man, vrouw... en kinderen.
Verwante columns: Ploetermoeder vs comfortzone, Vertrutting, Passé, Gen.
Het tekent de wereldvreemdheid van Heleen Mees en haar onhollandse kortzichtigheid als ze durft te bekennen dat ze nooit een moslima met hoofddoek tegenkomt, behalve achter de kassa van de Albert Heijn. Hoe denkt ze ons dan te moeten overtuigen dat ze wel weet van het leven van hun Newyorkse equivalenten? Vertoefde ze in de VS dan wel in een brede multiculturele kring?
Nee dan Neelie Kroes. Staat in Zaventem de pers te woord om halfzeven 's ochtends op haar loop naar de gate waar haar vliegtuig wacht. Is ze de dag ervoor uit de VS aangevlogen, moet vanmorgen naar Portugal om op het vliegtuig van 12 uur weer te stappen op weg naar Nederland waar haar weekeindhuis leeggeroofd blijkt te zijn. What a life! En dit moet ons rolmodel zijn? Haar manier van leven stelt hooguit voor wat de hoogopgeleide vrouw anno 2007 te wachten staat als ze het waagt mee te willen doen met de kerels. A gruesome life. Haar kinderen zijn tenminste de deur uit. Wat heeft zij ermee gedaan toen ze nog klein waren? Waarschijnlijk wat mijn moeder, mijn oma en de moeders en oma's van mijn schoolvriendinnen deden: door nannies laten opvoeden. De Nederlandse vrouw, als ze tegen zo'n marteltoekomst durft te sputteren, wordt het zwijgen opgelegd door het verwijt: "Het heeft jullie ontbroken aan goede voorbeelden. Jullie moeders bleven allemaal thuis voor de kinderen. Daarom hebben jullie geen ambitie." Nou, daar kan ik gelukkig korte metten mee maken, want ik ben wel het produkt van een maatschappij waar tijdens de eerste wereld oorlog vrouwen massaal hun werkplek hebben opgeëist en nooit meer losgelaten. Hoe was mijn jeugd? Lonely. Nooit een kusje van mama, (en ook niet van papa for that matter). Een aaneenschakeling van goedbedoelende nannies die een spoor van betaalde affectie in mijn onderbewustzijn achterlieten. Toen ik mij eens voor een burnout liet behandelen moest ik van de therapeute terug in de tijd en mijn herinneringen tot ik tegen de emotionele knopen aanbotste die mijn geluk gijselden. Ik kwam een oude, heel oude knoop tegen. Het was echter niet mijn moeder die mij in de steek liet, het was mijn eerste nanny, die weg ging toen ik een jaar of drie was, een drama dat ik nietsvermoedend 30 jaar met me mee heb gezeuld. Ik heb daarna nooit meer getreurd om welke nanny dan ook, en ook niet om de mannen die ik per bosjes verliet: ik had een pantser om me heen gebouwd waar niemand meer doorheen kwam. Dat is dus wat je je kinderen aandoet als je ze berooft van hun vader, en hun moeder, en als je ze dumpt in achter elkaar opvolgende (betaalde) handen. Ben ik de enige? Ik betwijfel het. De cijfers spreken boekdelen: Nederlandse kinderen zijn zowat de meest gelukkigen van de hele wereld.
Maar dat mag geen prestatie heten, voor Mees, Kroes en nog wat van die leeghoofdige heksen. Wat vrouwen moeten in hun ogen, is banen veroveren op de mannen. Zij willen de mentaliteit van de Nederlandse vrouwen veranderen. Mij gaat dat lang niet ver genoeg. Ik wil een revolutie.
Nederlandse vrouwen willen wel degelijk werken. Dat vergeten mijn opponenten te gemakkelijk. Nederlandse vrouwen hebben wel degelijk ambitie: de ambitie om een betere wereld te maken, een wereld die het vrouwen en mannen mogelijk maakt om in evenwicht werk en kinderen te combineren. De wereld verbeteren... Iets wat niemand ter wereld nog durft, murw gebeukt door het alomheersende kapitalisme. De wereld omvormen? Hahaha. Dat wilden de hippies ook, en de communisten... Maar word eens wakker: het is een doodlopende weg om je als vrouw in dit godvergeten mannenwereld te willen begeven. Het arbeidsethos en de arbeidsvoorwaarden zijn gecreëerd door mannen die geen pink thuis hoefden te tillen. Willen wij vrouwen in zo'n systeem draaien? Moeten wij? Willen mannen dat? Is die wereld goed? Voor wie? Voor mannen? Wat moet, is het hele systeem op de helling. De veertigurige werkweek: de prullenbak in, voor man en vrouw! Carriere maken als er kinderen komen? Uitstellen! Voor man en vrouw. Ongebreideld consumeren, en daarvoor gezin en geluk opofferen? Genoeg! Een revolutie moet er komen, een totale omslag in het denken anno 2007 in de westerse wereld, verwikkeld in een wedloop om economische heerschappij. Maar omdat het een vrouwenrevolutie wordt, en ook nog een Nederlandse vrouwenrevolutie, wordt dat er een zachte. Door het stelselmatig weigeren van de Nederlandse vrouw om zich in het harnas van de rat race te willen hijsen zal heus wel ooit het besef doordringen tot de gesloten hersentjes van kippen zonder kop als Mees en Kroes dat hun ideaal niet zaligmakend is. Waar het in the long run in deze revolutie om gaat, is wel degelijk, domweg, geluk. Voor man, vrouw... en kinderen.
Verwante columns: Ploetermoeder vs comfortzone, Vertrutting, Passé, Gen.